Na końcu języka. I świata

 

 Dziwne są te słowa, gdy stawiam je w rzędzie.
 Szyk przesądzi, czy tam będę, czy mnie w nich nie będzie. 
 Odgadł zagadkę bytu ten, co gębą tak rusza, że gęba się porusza, a wyraża się dusza.
 Jedne się zgubią słowa, wprost do serca wpadną, inne uchem wejdą i chyłkiem tyłkiem wypadną.
 Są słowa, co je chłopaczyna na murze maluje, że policja jest brzydka,
 a Ala w siusiaka całuje. 
 A chłopak to wąż jest, tak się słowem obejdzie, że przyjdzie, ślicznie powie,
 po czym dojdzie i odejdzie.
 Zbieram słowa jak kamienie i ciskam je wysoko,
 jak mam kaprys tymi słowy podbić Bogu oko.
 Rzeknie kto: "Oczy ci wydrapie boś jest skurwysynem"
 to wciąż nie potrafię poprosić by zamienił słowo z czynem. 
 Odgadł zagadkę bytu ten co gębą tak rusza,
 że  gęba się porusza, a wyraża się dusza.  

 Lao Che "Na końcu języka"
do posłuchania

 czapka - hand made z zeszłej zimy  TU i TU 

 płaszcz - zeszłozimowy,     TU

 sweter - Vero Moda, outlet   TU  

 dżinsy - Vero Moda, outlet    TU  i   TU

 buty - Jennifer&Jennifer; CCC

 torba - rocznik 1990                                                                 

 naszyjnik - lata '90

   Mam specyficzny architektoniczno- budowlany gust. Moje dziecko od dawna wie, że mama lubi niewypasione, małe domki. Bez kiczu, plastiku i udziwnień. Wycackania i wymuskania. Nie lubię! Do mieszkania (na końcu świata) chciałabym coś takiego (zdjęcie pochodzi stąd): 

 A propos - mojemu dziecku kończą się ferie. Spędził je na spaniu do południa, stawianiu domów w Minecrafcie i pisaniu dyktand. I kilkudniowym pobycie u Dziadostwa, w czasie którego jego pokój zyskał drzwi i świeżo pomalowane ściany! Wow, po półtorarocznym przekonywaniu męża, że to konieczne, wykonano!