A propos bloga. Dotarło do mnie info, że w miejscowości w której mieszkam, są osoby którzy wchodzą tutaj, żeby się pośmiać. W sensie wyśmiać. Czy to wymaga jakiegoś komentarza? Wg mnie nie. Z czego się śmiejecie? Z siebie się śmiejecie... Aczkolwiek, radzę omijać mnie na ulicy. Bo różnie może być. Znając mnie, jeszcze przyjdzie mi do głowy podyskutować na ten temat 😛 No chyba, że masz odwagę powiedzieć prosto w oczy, co wygadujesz do innych? To zapraszam ☻☻☻
W temacie trwogi, a konkretnie teorii jej opanowywania - kupiłam książkę Tomasza Organka. Rzuciłam się na jej czytanie wielce zainteresowana, jakże poszło napisanie powieści znanemu muzykowi. Jak to ja, z dystansem i marginesem na rozczarowanie. I do około czterdziestej strony faktycznie czułam, że... hm, niedobrze, niedobrze... Że ktoś tu chciał podzielić się ze światem zbyt dużą dawką emocji, za pomocą jeszcze większej ilości wyrazów. Słowotok, jednym słowem 😉 Niektórzy nazywają to grafomaństwem. Kiedy ktoś bardzo chce pisać, a nie zauważa, że nie da się tego czytać. Ale że twórczość tekściarską (poza tym że muzyczną) Organka lubię i czuję, to z dalszego ciągu czytania nie zrezygnowałam. I dobrze. I bardzo dobrze! Trwoga, że to grafomaństwo, zupełnie mnie opuściła! Dałam się wciągnąć opowiadanej historii. Odnalazłam siebie w głównych postaciach, zarówno po męskiej jak i żeńskiej stronie. To moje pokolenie, rozkminy, krajobraz przed/po/w trakcie bitew, poczucie rzeczywistości. I tytułowej trwogi... Fakt, dużo słów, długie zdania. Ale chce się w to wejść, zagłębić się, popłynąć. Perełki sformułowań, ripost, gotowe motta i cytaty do przytaczań. Plejada osobliwych osobników, coraz bardziej intrygująca fabuła, wątki podsycające napięcie. I ten nieoczywisty wątek cielesno-miłosny... Może to nie jest lektura pierwszej łatwości. I wymaga ciągłego skupienia, podążania za słowem. Na pewno znajdzie się sporo osób narzekających i krytycznych. Niemniej, mnie się podoba. Ale może nie do końca można mi wierzyć? Mam osobliwy gust 😀
