Ślęża

 

 Ilekroć przejeżdżaliśmy gdzieś obok i widzieliśmy majaczącą w oddali górę Ślężę, kiwaliśmy do siebie porozumiewawczo głowami. Musimy na nią wejść. Wiecie, magia legend. Miejsce MOCY. Czakram ziemi. Pogańskie obrzędy. Święta góra Słowian. Nasz Olimp. Przy okazji należy do Korony Gór Polski. Miało być magicznie, pogańsko, sabatystycznie. Więc w końcu się wybraliśmy. I co było? Szlaki szczelnie wypełnione współwspinającymi się, mimo że kamienna trasa to nie śmichy-chichy. Pot, stękanie, sapanie - taki ze mnie górowłaz. Ale miałam motywację. Wiecie, magia legend. Miejsce mocy. Czakram ziemi... A, mówiłam już 🙃 I kiedy już już miało nastąpić zwieńczenie i triumf, kiedy już już miałam poczuć ducha pogańskich klimatów (usłyszeć szepty pogańskich modlitw, oczami wyobrażni ujrzeć praprzodków oddających sie rytuałom i składających ofiary), kiedy już już miały mnie przelecieć ciarki przygody... Poczułam smród grilowanej kiełbasy, wstąpiłam w kłęby niepozwalającego oddychać cuchnącego dymu, a moim oczom ukazał się widok piknikującego na magicznej polanie na szczycie kultowej Ślęży, tłuuumu. I poczułam się rozczarowana. I zawiedziona. Nie, że tłum. Każdemu wolno chodzić, gdzie chce. W końcu ja też tu przylazłam (ledwo bo ledwo, ale jednak) Ale... że... no wiecie. Miejsce MOCY. Czakram ziemi. Święta góra Słowian. Olimp. Dwie godziny forsowania się pod górę po głazach po to, żeby sobie kiełbasę ugrilować??? O, Perunie! Widzisz i nie grzmisz? 😉🌩️⚡

Edit: poza tym griloszczegółem, było super. Przyrodowo, wyczynowo, rodzinnie 💚