Wymięta z Gwadelupy w Krakowie

 Od czego zacząć relację z pokrakowskiej niedzielnej łazęgi? Od Rynku? Tendencyjne. Od Galerii Krakowskiej, gdzie zatrzymał się bus, którym przyjechaliśmy? Bez przesady. Od Wawelu, Wisły? Tam też dojdziemy. Kraków. Chyba każdy tu był. A już napewno zna, słyszał, wie. Jestem szczęściarą, że mieszkam blisko. Bywam tak sobie często, ostatnimi czasy najczęściej w ważnych sprawach, nie do końca przyjemnych. Albo przejazdem. Obiecuję sobie zagęścić częstotliwość, ale wiadomo jak to jest... Kraków. Miasto legenda, intensywne, niewielkie, z opinią, tak zwaną atmosferą, nietuzinkowym towarzystwem, hordami turystów z całego świata. Zdjęciowo zacznę od miejsca, w którym syn zrobił mi focię na instagrama i fb. Taka nowoczesna tradycja. Ale nie tylko dlatego tu... Ulica Senatorska, a właściwie uliczka. W bok od Kanoniczej. Schowaliśmy się na chwilkę, ze względu na cień.

Na progu, na którym przysiadłam, znalazłam: 

Lubię zwracać uwagę na to, co pod nogami. Wymięta matkaboska z Gwadelupy, mimo mojej antyreligijności i antywyznaniowości, kazała mi się przygarnąć:

Ok, możemy ruszyć dalej. Powrót na ulicę Kanoniczą i dalej. Będzie architektura, mury, zabytki, szyldy, drzwi, typowe wizytówki miasta i tłumy. Niedzielne outfity turystów i krakowian. I różne takie szczegóły, na których zawisło moje wścibskie oko.

  

Wawel. Pobudza moją wyobraźnię. Na jego widok mam wizję. Tam w środku cały czas toczy się królewskie życie. Jest król, królowa, zasiadają w gronostajach na tronach, z berłami, królewskim jabłkami. Mają świtę królewską, damy dworu i co tam jeszcze trzeba do pełni otoczki królewskości. I tak rządzą sobie po królesku światem, królestwem. Wywołują wojny, podbijają ościenne mocarstwa, politykują, układają się, knują sobie nawzajem za plecami. Czasem rzucą okiem przez swe komnacie okna na nasz cywilizowany XXI wiek. Z pobłażaniem, bez zainteresowania, wzruszając ramionami wracają do swoich królewsko-zamkowych codzienności.

Szachy. Królewska gra. Mój syn oczywiście nie mógł przejść obojętnie. Spędził prawie godzinę na przyglądaniu się szachującym stałym krakowskim bywalcom:

A ja co - gapię się. Głównie na ludzi ;)  

 Metodą szantażu, prośby i groźby, wynegcjowałam z synem dalszy sapcer:

Na Planty:

Pokestop. Chwila na pokemona! 

Kopiec Kościuszki na horyzoncie:

Wchodzimy na Plac Szczepański:

Budynek, w którym mieści się Teatr Stary. Kiedyś widziałam tu p. Jerzego Trelę (wybitny aktor!) i Ryśka z Klanu ;) :D

Powrót na Planty:

 Ulica i Brama Floriańska:

Przechodzimy obok Rynku:

Mały Rynek:

I znowu na Rynek:

Gdybym nie wiedziała, że Sławomir Mrożek nie żyje, pomyślałabym, że to On:

Wiele lat temu, przez długi czas umawiałam się z dawną przyjaciółką pod Wojtkiem. Może dlatego moim mężem został Wojtek? ;)

 Gdzie wpatruje się pan z lewego dolnego rogu?

A tam. Na drona:

W Sukiennicach odkryłam naszych:

Już nie macie siły, nogi bolą? Można przysiąść na kawkę:

Zupełnie się z tym nie zgadzam:

Znowu pokemony ;)

Ze zmęczenia język się pląta. Patrz, synu, rycerzowie! :

Coś specjalnego dla mnie:

Ostatni wypatrzony niedzielny outfit:

Ten ciuszek mogłabym mieć:

Tak oto dotarliśmy do nowoczesności, w której przegląda się staroczesność:

A po trawniku biegają baloniki:

Po tak długim i wypczerpujacym spacerze, chce się pić:

Całkiem na koniec miejscówka zacna, w której oczekiwaliśmy, aż po nas przyjedzie W.:

   

 Koniec.

Można iść do domu.