Pewnego razu Joker

 Może nie tak od razu, ale obejrzałam sobie. Lubię po czasie, jak już ogólny szał przeminie i zainteresowanie tłumów. Na wieść, że Tarantino wypuszcza film, TAKI film, wiedziałam że CHCĘ. Przegapiłam seanse kinowe, ale summa summarum, mam obejrzane Pewnego razu... w Hollywood. Podobało mi się. I to zakończenie... Szkoda, że w rzeczywistości historia tak się nie potoczyła. I fajnie, że Brad Pitt dostał Oskara. Należało mu się. Za całokształt. Za to, że jest Bradem Pittem.

 Drugim filmem z Oskarem dla aktora, który obejrzałam, jest Joker. Genialny Joaquin Phoenix. To, co on wyczyniał z tą rolą... Nie wiem na ile to dobrze lub źle o mnie świadczy, ale utożsamiłam się z główną postacią. Dzięki aktorowi? Temu jak zagrał? Dzięki tematyce? Czy przez pryzmat swojego pojebania? W każdym razie, w ogóle mnie nie dziwi, że w końcu nie wytrzymał. I całym sercem jestem za nim, a nie tą chujową resztą systemu, która go doprowadziła na skraj rozpaczy. I eksplozji.  A sobie, tak na wszelki wypadek, sprawiłam prawie-kaftan bezpieczeństwa. Bo wiecie - od szaleństwa dzieli nas tylko jeden zły dzień.