Szaron

 Przypomniało mi się. Anegdota z życia wzięta. Na dodatek mojego. Czas: lat temu dawno. Miejsce wydarzenia: miasto O. Jedna z knajp, po których się włóczyliśmy ze znajomymi. Siedzę przy stoliku (młodsza, ładniejsza, w typie punk), piję piwo. Podchodzi facet. Swoje już wypił, bredzi. Pyta: Przepraszam, czy pani jest Sharon Stone? Ja(kurde, bez zastanowienia):Nie, ja jestem Szaron stąd! :)))

A foto z Polaroidu, rok 1999:

 Ostatnio byłam na moim starym osiedlu w mieście O. w którym nie mieszkam już 21 lat. Spędziłam tam okres między trzecim a ostatnim nastoletnim rokiem życia. Niedaleko mi z miejscowości, w której teraz mieszkam, ale nie bywam. Teraz zdarzyła się okazja, niejako służbowa. Szok! Tyle zmian! Nie mogłam się odnaleźć! Przeważnie, gdy się wraca w stare miejsca, wszystko wydaje się mniejsze. A tu jakoś tak na odwrót. Bloki większe, kolorowsze! Samochodów pięć razy tyle, parkingi poszerzone! Nowy plac zabaw! Zamiast rakiety, na którą się wspinałam, statek! Patrzyłam w stare okna starych znajomych, bez wiedzy, kto tam teraz mieszka. Nie byłam pewna sąsiadów z klatki. Nie czułam się "u siebie", ale i nie obco. I od razu spotkałam koleżankę z podstawówki! Towarzyszył mi syn i to też miało wpływ na rozmiar wrażeń. Dla niego to obca kraina, dla mnie wielce znaczące zakamarki. Jednakowoż obydwoje patrzyliśmy jak na nowe, nieznane tereny, gotowi na przygodę!

Osiedlowe zdjęcia z czasów mojego dzieciństwa pochodzą stąd:

I ja, jeszcze wzorowa, z wtedy:

:)