Spotkania

 W Domu Kultury (zwanym Papiernikiem). Pierwsze spotkanie: z pewną Panią, sąsiadką moich rodziców, matką mojej koleżanki. Jej pasją jest tworzenie papierowych cudeniek, z setek drobnych prostokątów, składanych siedmiokrotnie w kopertkę. (Mamy tu fabrykę papieru - może stąd takie zamiłowanie :D) Stworzyła m.in. replikę tego drewnianego zabytku, który wykorzystałam jako tło. Moi rodzice w tym zabytku brali ślub, a i mnie podobno tu trzymano do chrztu (nie potwierdzam, nie zaprzeczam, nie pamiętam).

 Chciałam też przypomnieć, że i ja, szary człowiek, lubię pobawić się kolorem. Spodnie mam ze 3 lata (z sh) i może 3-ci raz na sobie. Za to, jak mi ktoś napisze, że mam fajną torbę, to uduszę własnymi rękami! Właśnie mi się pourywały przy niej uszy, pozostawiając po sobie smętne dziurska, których nijak nie da się zaszyć. Trudno się mówi i szuka się nowego wora!

 Z drugiego spotkania, z Panem Podróżnikiem (opisującym swe podróże w książkach, ale niezbyt wciągająco) najlepiej zapamiętałam jedno jego zdanie:

 - Przejechałem Kubę rowerem. 

 - Biedny Kuba - mruknęło mi się pod nosem :D :D

 Spotkanie trzecie, z ostatniej prawie chwili, nieludzkie. Z trąbą powietrzną. Trwało 3 minuty, zmieniło najbliższy krajobraz, wystraszyło, wpędziło w popłoch, niektórych w panikę. Niesamowite doznanie. Miałam wrażenie, że odlecimy razem z całym blokiem. Nie wiedziałam co robić najpierw - czy uspokajać krzyczące dziecko, czy brać na ręce wystraszonego psa, czy trzymać okna, żeby się nie pootwierały. Szum, świst, huk. I biało. A potem nagle cisza i ulga. I wszyscyśmy wylegli w ciemności na zewnątrz, brodząc w gradowych zaspach, potykając się o pourywane gałęzie i konary drzew, oglądali szkody. Ale dopiero rano pokazało prawdziwy obraz i ogrom zniszczeń. Domy bez dachów, blaszane garaże pływające w stawie, albo owinięte wokół słupów i zgniecione jak puszki po piwie. No i drzewa. Prawie 3/4 lasu, do którego chodziłam z psem, nie ma. Tzn. na razie są kikuty. Taki mam teraz widok z okien:

 Na szczęście ofiar w ludziach nie było, trąba przyszła w nocy. Prace przy usuwaniu szkód trwają sprawnie i nieprzerwanie (do odgłosu pił trzeba się przyzwyczaić na dłużej). Dziury w chodnikach na razie omijamy. Niektórzy pozwalają sobie na żarty z trąby. Temat rozmów sąsiedzkich na kolejne 50 lat zaklepany.